BLEACH เทพมรณะ แม้ว่าพระเอกของเรื่องเป็นตัวแทนยมทูตผมสีส้มเด่นสะดุดตา แต่กลับมีตัวละครหนึ่งที่เรารู้สึกว่ามีเสน่ห์ยิ่งกว่าพระเอก เท่ยิ่งกว่าพระเอก และคงตราตรึงอยู่ในใจใครหลายคน เขาที่ไม่ใช่คนดี…ยอมเป็นตัวร้ายและใช้ทั้งชีวิตทำเพื่อหญิงที่รัก อิจิมารุ งิน
คุณคือหนึ่งในคนที่เคยเสียน้ำตาให้ชายคนนี้รึเปล่า??
อสรพิษตัวร้าย…เดาใจยาก
อิจิมารุ งิน เป็นยมทูตฝีมือร้ายกาจที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นอัจฉริยะ เขาใช้เวลาเพียงแค่ปีเดียวก็เรียนจบจากสถาบันวิญญาณชินโอแล้ว จากนั้นก็เข้าสังกัดหน่วยห้าในสิบสามหน่วยพิทักษ์ ซึ่งในเวลานั้นไอเซ็นยังเป็นเพียงรองหัวหน้า ส่วนงินที่เข้ามาไม่นานก็ได้เป็นถึงนักสู้อันดับสามของหน่วย และไม่กี่ปีให้หลังเขาก็ได้เป็นหัวหน้าหน่วยที่สาม
บุคลิกเป็นคนตาตี่ ดูเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจ เจ้าเล่ห์เพทุบาย กวนประสาท พูดจี้จุดแทงใจดำก็ที่หนึ่ง และบางทีก็ขี้เล่นจนน่าหมั่นไส้ เขาสามารถหยิบยื่นความหวังให้คนอื่นแล้วทำให้มันพังทลายได้ง่ายๆ ราวกับเป็นเรื่องสนุก ออร่าบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวงินสามารถทำให้คนกลัวจนขยับตัวไม่ได้ ราวกับว่าโดนอสรพิษรัดไปทั้งตัว อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอึกอัดทำตัวไม่ถูกเพราะเดาไม่ออกว่าคนคนนี้คิดอะไรอยู่ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย
คนทรยศ
แม้ว่างินจะได้เป็นถึงหัวหน้าหน่วยแล้วแต่ก็ยังภักดีกับไอเซ็นไม่เปลี่ยน เขาร่วมมือกับไอเซ็นก่อกบฏทรยศต่อสิบสามหน่วยพิทักษ์ หักหลังคนที่เชื่อใจทั้งคิระ อิซึรุที่เป็นรองหัวหน้า และมัตสึโมโต้ รันงิคุเพื่อนสมัยเด็ก สิบสามหน่วยพิทักษ์ผนึกกำลังกันจับตัวพวกไอเซ็นเอาไว้ และคนที่จับงินก็คือรันงิคุ ซึ่งจับไว้ได้เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นก็จำต้องปล่อยเพราะแสงเนกะชิออนที่เมนอสส่องลงมา พริบตาที่แสงนั้นส่องลงมาถึงตัวงินด้านนอกและด้านในก็คือโลกที่แยกออกจากกันไม่สามารถแทรกแซงกันได้
เขากลายเป็นคนทรยศ…เหลือทิ้งไว้เพียงคำบอกลาและคำขอโทษภายใต้ใบหน้าเศร้าสร้อยที่รันงิคุไม่เข้าใจ
“เสียใจนิดหน่อยนะเนี่ย ถ้าหากว่าจับให้แน่นกว่านี้อีกหน่อยก็คงจะดีแท้ๆ…ลาก่อนนะรันงิคุ…ขอโทษนะ”
แฝงตัวเพื่อรอโอกาส
แต่ใครจะไปคิดกันล่ะว่าอิจิมารุ งินที่เป็นมือขวาผู้ซื่อสัตย์คอยเคียงข้างรับใช้ไอเซ็นมาตลอดนั้น แท้จริงแล้วก็คืออสรพิษที่รอโอกาสแว้งกัดไอเซ็นให้ตายคาที่ เขาพยายามแสดงฝีมือและพรสวรรค์ของตัวเองให้เข้าตาไอเซ็นจะได้ถูกดึงไปเป็นพวก ค่อยๆ เข้าใกล้เพื่อหาจุดอ่อนและปิดบังพลังที่แท้จริงของดาบฟันวิญญาณของตัวเองไว้เนินนานเป็นร้อยปี เพียงเพื่อเป้าหมายเดียวคือฆ่าไอเซ็น!!
“จะรอดจากความสามารถของเคียวกะซุยเงสึมีเพียงวิธีเดียวคือสัมผัสดาบก่อนการสะกดจิตโดยสมบูรณ์จะทำงาน แค่คำตอบของโจทย์นี้ก็ต้องใช้เวลาเป็นสิบๆ ปีเลย”
นับตั้งแต่แรกพบ…
เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของงินก็คือรันงิคุ เขาพบเธอครั้งแรกในวันที่เธอหิวจนไม่มีแม้แต่แรงจะยืน มันเป็นเรื่องแปลกเพราะปกติแล้ววิญญาณจะไม่มีความรู้สึกหิว งินยื่นลูกพลัมแห้งให้เธอกิน…พร้อมด้วยรอยยิ้ม…น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน…และบอกว่าเขาเองก็เป็นเหมือนกับเธอ
“กินสิ…ที่ล้มลงไปเพราะหิวแบบนี้แปลว่าเธอก็มีใช่ไหม…พลังน่ะ”
“นายก็ด้วยเหรอ”
“ใช่ ผมก็เหมือนกัน… อิจิมารุ งิน …ยินดีที่รู้จักนะ”
“งิน…ชื่อแปลกดีจัง”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่วินาทีนั้นรึเปล่าที่เขา…หลงรักเธอ แต่ก็เก็บซ่อนความรู้สึกไว้ไม่เคยได้บอกออกไป
หลังจากนั้นรันงิคุก็มักจะวิ่งตามงินไปทุกที่ มีความทรงจำดีๆ ร่วมกันในเมืองรูคอน ครั้งหนึ่งงินเคยถามถึงวันเกิดรันงิคุ แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เพราะไม่เคยนับ เขาเลยตั้งเอาวันที่เจอกันครั้งแรกให้เป็นวันเกิดของเธอ และยังคงแอบรักเธอเรื่อยมา…มันน่าประทับใจมากนะที่มีใครสักมาใส่เราในเรื่องที่แม้แต่เราก็ยังไม่เคยใส่ใจตัวเองเลย
…ทั้งหมดก็เพื่อเธอ
จนกระทั่งวันหนึ่งรันงิคุโดนยมทูตสามคนรุมทำร้ายจนสะบักสะบอมเพื่อชิงเอาพลังวิญญาณของเธอไป ภาพที่เขาเห็นคนที่รักต้องเจ็บตัวนั้นได้ฝักลึกเป็นความแค้น และเย็นวันนั้นเองที่งินบังเอิญเห็นยมทูตทั้งสามคนนั้นคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชายคนหนึ่งและยื่นลูกไฟพลังวิญญาณให้ เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าชายคนนี้คือหัวหน้าทั้งยังแข็งแกร่งมาก ใช่คนนั้นก็คือไอเซ็น
“หมอนี่แหละ…หมอนี่คือหัวหน้าใหญ่…แล้วเราจะฆ่ามัน เราจะฆ่ามัน”
ความแค้นแปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นที่สงบเยือกเย็นไม่ผลีผลามเพราะรู้ดีว่าตัวเองในตอนนี้ไม่มีทางเอาชนะไอเซ็นได้ เขาจึงตัดสินใจไปเป็นยมทูตเพื่อหาทางนำพลังวิญญาณของรันงิคุที่ถูกแย่งไปกลับคืนมา รอจังหวะลงมือฆ่าไอเซ็นในวันที่มีโอกาสชนะ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม…ทั้งหมดก็เพื่อเธอ…แต่รันงิคุกลับไม่เคยรู้เหตุผลเหล่านี้เลย
“งิน นายจะไปไหนน่ะงิน…นั่นมันชุดยมทูตนี่ ไปเอามาจากไหนกัน”
“ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเป็นยมทูต เมื่อเป็นยมทูตจะได้เปลี่ยนแปลง…รันงิคุจะได้ไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไปไง”
เมื่อเจอกันอีกครั้งหลังจากที่งินกลายเป็นคนทรยศ โชคชะตาก็ช่างเล่นตลกให้มาเจอกันต่อหน้าไอเซ็น ภายใต้ท่าทีทะเล้นขี้เล่นจนดูเหมือนไม่เคยจริงจังกับอะไรหรือคำพูดที่ฟังดูเย้ยหยันของงินนั้น กลับเต็มไปด้วยความห่วงใยที่มีให้เธอเพียงคนเดียว แม้ไม่เคยพูดออกมาตรงๆ แต่การกระทำไม่ยั้งคิดรีบชิงพาตัวเธอออกมาให้ห่างจากไอเซ็นก็บอกได้ชัดเจนแล้ว…ว่าเธอสำคัญกับเขามากขนาดไหน
“หัวหน้าไอเซ็น ขอโทษแทนคนรู้จักเก่าแก่ของผมด้วยนะ เดี๋ยวผมจะพาไปทางอื่นเองครับ”
“แรงยังไม่ค่อยจะมีเลย จะมาทำไม…ทำไมเธอถึงมาที่นี่ทั้งๆ ที่ไม่มีเรี่ยวแรงแบบนี้”
“ไม่เห็นต้องถามเลย ก็เพราะว่ามีนายอยู่ไง…ในที่สุดก็จะได้ถามตรงๆ…นายน่ะ ทำไมถึงได้ยอมรับใช้ไอเซ็น…ทำไมถึงได้หักหลังคิระที่เขาไว้ใจนายถึงขนาดนั้นล่ะ”
“นี่พูดจากใจเหรอนั่นน่ะ ทั้งที่เชื่อใจแต่ถูกหักหลังน่ะ เธอกำลังพูดถึงอิซึรุอยู่จริงเหรอ…เฮ้ออออ จริงๆเลยนะ นี่เธอมาทำไมกันเนี่ย”
“นี่ รันงิคุ…เกะกะนะ”
ถึงงินจะพูดแทงใจดำรันงิคุไปแบบนั้นแต่จริงๆ เขาคงแอบดีใจไม่น้อยที่เธอ…ไม่เคยถอดใจจากเขา…อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าตัวเขาเองยังสำคัญกับเธอ พอสิ้นสุดคำพูดว่า ‘เกะกะนะ’ งินก็หันดาบใส่รันงิคุแต่ไม่ไดฟาดฟัน เขาใช้วิถีมารทำให้เธอสลบและลบแรงดันวิญญาณของเธอ เพื่อจะได้กลับไปรายงานไอเซ็นว่าฆ่าเธอไปแล้ว…ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องให้เธอปลอดภัย
สุดท้ายก็จากไปอย่างน่าเศร้า…ลาก่อนนะ…รันงิคุ
แม้ว่าจะต้องใช้เวลายาวนานเป็นร้อยปี แต่ในที่สุดงินก็ได้โอกาสสัมผัสดาบของไอเซ็นได้หลุดจากการถูกสะจิตโดยสมบูรณ์ เขาปลดปล่อยพลังของดาบตัวเองที่ปิดบังไว้ทำให้ไอเซ็นบาดเจ็บสาหัสได้ในดาบเดียว และชิงเอาโฮเงียวคุซึ่งมีพลังวิญญาณอยู่ในนั้นมากมายรวมถึงพลังของรันงิคุมาได้
แต่โฮเงียวคุในตอนนั้นเป็นหนึ่งเดียวกับไอเซ็นไปแล้ว เพราฉะนั้นต่อให้ถูกงินชิงออกไปแล้วมันก็ยังเป็นของไอเซ็นอยู่วันยังค่ำ ด้วยพลังของโฮเงียวคุทำให้ไอเซ็นที่บาดเจ็บสาหัสฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วและหันมาลงดาบสังหารงินได้อย่างง่ายดาย…น่าเจ็บใจนะ ทั้งๆ ที่ชิงมาไว้ในมือของตัวเองได้แล้วแท้ๆ…อีกแค่นิดเดียวก็จะนำสิ่งที่รันงิคุถูกแย่งไปกลับคืนมาให้เธอได้แล้วแท้ๆ…อีกแค่…นิดเดียว…
‘…สุดท้ายก็เอาสิ่งที่รันงิคุถูกแย่งไปกลับคืนมาไม่ได้…เฮ้อออ นึกแล้วเชียว….ดีจริงๆ ที่ขอโทษไว้ก่อนแล้ว’
ใช่แล้ว ในวันที่งินกลายเป็นคนทรยศวันนั้นเขาได้ขอโทษรันงิคุไว้แล้ว บางทีเขาอาจมีลางสังหรณ์ว่าตั้งแต่พริบตาที่แสงเนกะชิออนส่องลงมา โลกของเขาและเธอก็ถูกแบ่งแยกจากกันคงไม่มีวันที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกแล้วก็ได้
ต่อให้ต้องทรยศต่อคนทั้งโลกก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้ทำเพื่อคนที่รักอย่างถึงที่สุดก็พอแล้ว…งินเป็นผู้ชายที่เท่ถึงขนาดนั้น…แต่จุดจบของเขาช่างแสนเศร้า งินใช้ทั้งชีวิตทำเพื่อรันงิคุ สุดท้ายแม้แต่คำว่ารักก็ที่เก็บงำมาแสนนานก็ไม่ได้เอ่ยออกไปให้เธอรู้
‘หากวันหน้าจะกลายเป็นอสรพิษที่ไล่กลืนกินผู้คน
แล้วเธอบอกว่ารักฉันคนนี้ด้วยปากนั้นที่เธอกลืนกินผู้คน
แล้วฉันจะยังคงบอกว่ารักเธอได้เหมือนดั่งวันนี้ได้รึเปล่านะ’
ทิ้งเธอไว้…ร่ำไห้เพียงลำพัง
หลังจากที่งินถูกไอเซ็นจัดการรันงิคุก็ฟื้น พอรู้สึกถึงแรงดันวิญญาณที่อ่อนแรงของงินเธอก็รีบตามมาและถลาตัวเข้าไปหาเขา…ร่ำไห้แทบขาดใจ อาจเป็นเพราะแบบนี้ล่ะมั้งงินถึงได้ไม่เคยอธิบายเหตุผลที่ไปร่วมมือกับไอเซ็นให้เธอรู้ นี่ขนาดไม่รู้เธอยังร้องไห้ให้เขาขนาดนี้ ถ้าหากเธอรู้ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพื่อเธอ แล้วเกิดวันหนึ่งเขาต้องตายไป…เหมือนอย่างวันนี้ เธอก็คงไม่มีวันให้อภัยตัวเองและก้าวต่อไปไม่ได้แน่ๆ…เพราะฉะนั้นจากไปโดยที่เธอไม่รู้อะไรแบบนี้อาจดีที่สุดแล้ว
แผ่นหลังที่เธอเคยวิ่งตามตอนเด็กๆ แผ่นหลังที่เธอไล่ไขว่คว้ามาตลอดตั้งแต่ที่รู้สึกว่าเขาแปลกไปที่ไปร่วมมือกับไอเซ็น ตอนนี้แผ่นหลังนั้น…เธอก็ไม่มีวันไล่ตามไปถึงอีกแล้ว แต่อย่างน้อยก็ได้รู้เสียทีว่างินยังเป็นงินคนเดิมที่เธอรู้จัก…เป็นงินที่เธอชอบ
“มาจากไปแบบนี้ไม่เหลือของดูต่างหน้าเอาไว้แม้แต่ชิ้นเดียว
ฉันล่ะเกลียดนิสัยแบบนั้นของนายจริงๆ
นั่นสิ ถ้าเกิดนายทิ้งของให้ดูต่างหน้า ฉันก็คงจะไม่ยอมไปไหนจากตรงนั้นแน่ๆ
นายคงจะดูจุดอ่อนของฉันออกอยู่แล้วสินะ
ขอบใจนะงิน…ตรงนี้แหละที่ฉันรู้สึก……ชอบนายไงล่ะ”
อ้างอิง
