จะมนุษย์หรืออสูรก็มีหัวใจ! ‘ดาบพิฆาตอสูร’ การ์ตูนที่สะท้อนจิตใจของความเป็นมนุษย์

ครอบครัว คนรัก เพื่อนฝูง สิ่งสำคัญเหล่านี้มีผลกระทบกับชีวิตคนเราไม่มากก็น้อย อย่างในเรื่อง ดาบพิฆาตอสูร ที่เหล่าตัวละครต่างๆ ไม่ว่าจะมนุษย์หรืออสูรต่างก็โหยหาอยากให้มันสมบูรณ์แบบดั่งที่ตัวเองตั้งใจไว้ ความต้องการเหล่านั้นสะท้อนออกมาให้เห็นในมุมต่างๆ และเป็นเครื่องยืนยันว่านี่แหละคือ ความเป็นมนุษย์

 

** บทความด้านล่างต่อไปนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาบางส่วน **

 

เลือกได้ก็ไม่อยากกลายเป็นอสูร

อสูรทุกตัวล้วนเป็นมนุษย์มาก่อน ถึงความทรงจำสมัยเป็นมนุษย์จะเลือนลางหรือไม่หลงเหลืออยู่เลย แต่เมื่อถึงวาระสุดท้ายของชีวิตอสูรเหล่านั้นกลับคอยนึกถึงแต่ภาพในอดีต ได้มองย้อนกลับไปสมัยที่ตัวเองยังเป็นมนุษย์ว่าเราต้องการอะไร? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้? สิ่งที่โหยหาอยากเป็นมาตลอดไม่ใช่เลือดเนื้อชีวิตของมนุษย์หรือความอยากเอาชนะ แต่เป็นเพราะ สัญชาตญาณ ความเป็นอสูรต่างหากที่คอยกดจิตใต้สำนึกไม่ให้ฝืนชะตาชีวิตนี้ได้ อสูรไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดน่ากลัว แต่พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารเสียด้วยซ้ำไป เลือกได้ก็ไม่อยากกินมนุษย์ เลือกได้ก็ไม่อยากฆ่าคนในครอบครัว เช่นนั้นเองทันจิโร่จึงไม่เคยคิดจะเหยียบย่ำหรือดูถูกเหล่าอสูรที่เคยกำจัดไปเลยแม้แต่ตนเดียว ทุกครั้งที่ได้กลิ่นความโศกเศร้าออกมาจากอสูร เขาจะคอยมอบความอบอุ่นให้ผ่านฝ่ามือ แม้จะเป็นเพียงแค่ครั้งสุดท้ายก็ตาม

 

ความสูญเสียก่อเกิดเป็นแรงผลักดัน

มนุษย์เราเมื่อสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้ว แน่นอนว่าต้องได้รับความเจ็บปวดแทบขาดใจเหมือนกับ ทันจิโร่ ที่ยกให้ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่แล้วเมื่อถึงคราวที่ต้องสูญเสียไป และเหลือน้องสาวสุดที่รัก เนซุโกะ เพียงแค่คนเดียว เขาจะท้อแท้แสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ หนึ่งชีวิตสำคัญที่เหลืออยู่เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เขาพยายามอย่างหนักเพื่อปกป้อง และช่วยเหลือเนซุโกะที่เป็นอสูร พร้อมกับกำจัดอสูรที่ทำลายครอบครัวเขาไปด้วย ทุกครั้งที่น้องสาวถูกทำร้าย พละกำลังของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างน่ากลัว เรียกได้ว่าจากเด็กขายถ่านธรรมดาๆ ในระยะเวลาสองปีเขาก็สามารถสอบผ่านเข้าหน่วยนักล่าอสูรได้สำเร็จ แต่ก็ยังคงเป็นจุดเริ่มต้นที่ยังมีอุปสรรคมากมายรอคอยเขาอยู่

 

ความอ่อนแอที่ไม่ย่อท้อ

เซ็นอิตสึ ที่ถึงแม้จะดูเป็นเด็กที่ไม่เอาอ่าว ขี้กลัวไปซะทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้เข้าหน่วยนักล่าอสูรได้ด้วยความบังเอิญ เขามักจะพร่ำบ่นอยู่เสมอว่าตัวเองอ่อนแอเสียขนาดไม่สามารถเอาชนะอสูรได้ แต่ในทางกลับกันภายในจิตใจของเขาก็ยังคงมีความเป็นนักสู้ที่ไม่ย่อท้อ ชีวิตที่ไร้พ่อแม่ ไร้ความคาดหวัง ไร้จุดหมายไม่เหมือนดั่งเด็กคนอื่นๆ ส่งผลให้เขาแสดงความกลัวออกมาจนเกิดความรู้สึกรังเกียจตัวเอง แต่ความตั้งใจที่อยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง กอปรกับการฝึกฝนของคุณปู่ที่เชื่อมั่นว่าจะไม่สูญเปล่าอย่างแน่นอนสามารถทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นมาได้ ในเมื่อเราไม่เก่งสักอย่างเลย เราก็เลือกทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ดีที่สุดเสียสิ เป็นคำสอนที่ทำให้เซ็นอิตสึเกิดความเข้มแข็งขึ้นในจิตใจได้

 

ช่วงสุดท้ายของชีวิต จะนึกถึงสิ่งที่เรารัก

แม้ปากจะบอกตัวเองแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ก็มิอาจฝืนความเป็นไปของร่างกายได้ อิโนะสุเกะ ที่ไม่รู้จักความรัก ความเห็นใจ หรือแม้กระทั่งครอบครัว เมื่อพอตกอยู่ในสถานการณ์วาระสุดท้ายของชีวิตกลับคิดถึงภาพผู้หญิงคนหนึ่งที่คาดว่าเป็นแม่ ภาพเพื่อนฝูงอย่างทันจิโร่กับเซ็นอิตสึ และภาพของแมลงปอที่สื่อถึงการมีชีวิตอยู่ อาจเป็นเพราะภายใต้จิตใจของเขาเป็นมนุษย์ที่มีความอ่อนโยนแฝงอยู่ ยังไม่พร้อมที่จะตาย ยังอยากมีชีวิตต่อเพื่อคนพวกนี้ นั่นคือสิ่งที่สะท้อนออกมาให้เขาได้เห็นถึงสิ่งสำคัญในชีวิตของตน ต่อให้อ่านเขียนไม่ได้เหมือนดั่งคนอื่น แต่ก็สังเกตได้ว่าเขามักจะเรียนรู้และพยายามทำความเข้าใจกับศัพท์ใหม่ๆ ที่ไม่คุ้นชินอยู่เสมอ ถึงปากคอจะเราะร้ายไปบ้าง แต่อิโนะสุเกะก็เป็นเด็กดีที่พร้อมจะปกป้องพวกพ้องอีกคนหนึ่งเหมือนกัน

 

ครอบครัวที่สมบูรณ์คือสิ่งสำคัญในชีวิต

ใครๆ ก็อยากเกิดมามีครอบครัวที่สมบูรณ์ พ่อแม่ลูกที่คอยมอบความรักให้แก่กัน แม้แต่อสูรสิบสองจันทราอย่าง รุย ที่ฆ่าคนฆ่าอสูรด้วยกันเองเป็นผักปลาโดยที่ไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี แต่ก็ยังคงมีชีวิตอยู่ในฐานะอสูรที่คอยเอาแต่ เล่นพ่อแม่ลูกจอมปลอม ในสมองเขามีแต่ความคิดพ่อต้องทำหน้าที่พ่อ แม่ต้องทำหน้าที่แม่ ถ้าทำหน้าที่พวกนี้ไม่ได้ก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ ถึงจะลืมเรื่องราวในสมัยเป็นมนุษย์ไปจนหมดสิ้นแต่การที่เขามีความคิดแบบนี้อาจเป็นเพราะ ต่อให้ตัวเองเป็นอสูรก็ยังคงโหยหาในสิ่งที่ตอนเป็นมนุษย์อยากมี

รุยตอนเป็นมนุษย์มีร่างกายที่อ่อนแอส่งผลให้เขาถูกมอบเลือดให้กลายเป็นอสูรจนร่างกายแข็งแรงขึ้นมา พ่อแม่ของเขารับไม่ได้ที่ลูกตัวเองกินมนุษย์จึงพยายามหาทางฆ่าและจะปลิดชีวิตตาม แต่สุดท้ายรุยก็ไม่เข้าใจว่าพ่อแม่จะพยายามทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ลูกแข็งแรงขึ้นก็ควรจะดีใจไม่ใช่หันมีดใส่กัน ในเมื่อนั่นไม่ใช่หน้าที่ของพ่อแม่สุดท้ายรุยก็ฆ่าพวกเขาโดยที่ตัวเองยังไม่เข้าใจอะไรเลย ส่งผลให้เขาเป็นอสูรที่คอยแต่เล่นพ่อแม่ลูกตามความเข้าใจแบบผิดๆ ไม่ว่ามนุษย์ สัตว์ หรืออสูรก็โหยหาความรักที่อบอุ่น และจริงใจจากพ่อแม่

 

เรียกได้ว่าเป็นการ์ตูนที่สื่อให้เห็นจิตใจของมนุษย์ได้อย่างถ่องแท้เลยทีเดียว ถ้าเลือกได้มนุษย์ก็ไม่อยากเป็นอสูร อสูรก็ฝืนสัญชาตญาณตัวเองไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นไปตามเส้นโชคชะตาที่ขีดเอาไว้แล้ว ความสูญเสียทั้งหลายมิอาจย้อนกลับมา มีแต่จะต้องเดินหน้าต่อสู้เพื่ออนาคตของตัวเองและคนรอบข้างต่อไป